اگرچه چینی زرین طرح فلورانس در زمان های قدیم نشانه تمایز اشراف بود، اما امروزه با حفظ کیفیت بی عیب و نقص خود، دستیابی به ارزش عالی برای پول و کشف سبک های مختلف غذاخوری با بودجه محدود را ممکن می سازد.
اصطلاح چینی به طیف وسیعی از محصولات سرامیکی اطلاق می‌شود که در دماهای بالا پخته شده‌اند تا به کیفیت‌های شیشه‌ای یا شیشه‌ای مانند شفافیت و تخلخل کم دست یابند، از آشناترین کالاهای چینی می توان به ظروف چینی رومیزی و تزئینی، ظروف شیمیایی، روکش دندان و عایق های برق اشاره کرد.
معمولاً سفيد يا مايل به سفيد، چيني در دو نوع لعابدار و بدون لعاب عرضه مي شود، با بيسك كه در دماي بالا پخته مي شود، كه نماينده محبوب ترين نوع بدون لعاب است، اگرچه چینی اغلب به عنوان مترادف چین استفاده می شود، این دو یکسان نیستند.
آنها به یکدیگر شباهت دارند زیرا هر دو اجناس شیشه ای با تخلخل بسیار کم هستند و هر دو می توانند لعاب یا بدون لعاب باشند، با این حال، چینی که به عنوان خمیر نرم یا چینی لطیف نیز شناخته می شود، نرم تر است: می توان آن را با سوهان برش داد، در حالی که چینی را نمی توان برش داد.
این تفاوت به دلیل دمای بالاتری است که در آن چینی واقعی پخته می شود، چینی به دلیل سختی بیشتر، کاربردهای پزشکی و صنعتی دارد که چینی، محدود به مصارف خانگی و هنری، ندارد، علاوه بر این، در حالی که چینی همیشه شفاف است، چینی مات است.
خمیر سخت یا چینی واقعی در چین در زمان سلسله تانگ منشا گرفت، با این حال، چینی با کیفیت بالا و قابل مقایسه با کالاهای مدرن تا زمان سلسله یوان، چینی اولیه چینی متشکل از کائولن و پگماتیت، یک نوع درشت گرانیت بود.
قبل از ورود ظروف چینی در قرون وسطی، ظروف چینی برای سفالگران اروپایی ناشناخته بود، اروپایی ها سعی کردند چینی چینی را تکرار کنند، اما از آنجایی که قادر به تجزیه و تحلیل ترکیب شیمیایی آن نبودند، فقط می توانستند از ظاهر آن تقلید کنند.
صنعتگران اروپایی پس از مخلوط کردن شیشه با اکسید قلع برای مات شدن آن، سعی کردند خاک رس و شیشه آسیاب شده را با هم ترکیب کنند، این جایگزین ها به عنوان خمیر نرم، شیشه ای یا چینی مصنوعی شناخته شدند.
