کارکنان مراقبت های بهداشتی امروزی (HCW) روزانه با تعداد فزاینده ای از عوامل بیماری زا خطرناک مواجه هستند. در میان انواع موجود لباس پزشکی دخترانه پزشکی، روپوش‌های جراحی قابل استفاده مجدد رشد فوق‌العاده‌ای را تجربه می‌کنند.
جدای از قابلیت اطمینان مطلق و ویژگی های راحتی، بهبود خواص بیوکلیماتیک و فیزیولوژیکی نیز از جمله نیازهای فزاینده ای مانند دوام، قابلیت تنفس، ویژگی های تنظیم حرارت، سهولت شستشو، استریلیزاسیون و رفتار ضد الکتریسیته ساکن، سطح پایین مواد شیمیایی و رنگ های نساجی با پایداری مکانیکی بالا است.
پارچه پنبه‌ای آزاد بافته شده به‌عنوان مانع باکتری‌شناسی در روزهای قبل مورد استفاده قرار می‌گرفت. پس از یک دهه آزمایش و خطا، یک ماده جراحی پلاستیک ساخته شد که مانع باکتریولوژیکی ایده‌آلی بود، اما به دلیل حفظ گرما نامناسب تلقی شد.
سپس صنعت با معرفی انواع مواد چند لایه ساخته شده از ترکیب فیلم پلی اتیلن و پارچه غیر بافته و یکبار مصرف پاسخ داد. در آغاز دهه هفتاد روپوش جراحی ساخته شده از پنبه با کیفیت بهتر، مخلوط پنبه-پلی استر معرفی شد.
اما برآورده نشدن الزامات بهداشتی منجر به افزودن یا تغییر منسوجات کلاسیک OR توسط به اصطلاح محصولات مانع به شکل پارچه های محکم بافته شده با اصلاح سطح آبگریز شد.
لباس‌های پزشکی جدیدترین تکنولوژی دارای پارچه پایه به عنوان مواد مصنوعی مانند پلی استر/نایلون و غیره با روکش مناسب برای جلوگیری از نفوذ قطرات آب هستند که از یک مانع اولیه اطمینان حاصل می‌کند، اما اجازه می‌دهد بخار آب نفوذ کند و در نتیجه راحتی بیشتری را به خصوص برای روش‌های جراحی طولانی ایجاد می‌کند.
خوشبختانه، حفظ و افزایش این سطح ایمنی به دغدغه اصلی تعدادی از شرکت‌های فعال در بازار پوشاک جراحی تبدیل شده است. در نتیجه، پیشرفت در پوشاک محافظ همچنان ادامه دارد.
گرچه حفاظت از اهمیت حیاتی برخوردار است، جراحان هنوز تمایلی به قربانی کردن راحتی و تناسب ندارند [2، 4]. لباس‌های مناسب به طور مؤثرتری عفونت‌ها و مایعات خطرناک را دفع می‌کنند و محافظت بهتری برای پرسنل پزشکی و بیمار فراهم می‌کنند [2].
